Interview met Ashley: “Twee dingen wogen zwaar op me. Aan de ene kant waren er sociale verwachtingen, aan de andere kant vond ik mezelf niet mooi. Ik zag mezelf niet wanneer ik in de spiegel keek. Vandaag ben ik wie ik altijd al ben geweest. Ik kan jurken en rokken dragen als ik wil maar ook wijde t-shirts en wijde jeans; ik kan spelen met make-up wanneer ik dat wil.”
Ashley duwt of ontwijkt niet, integendeel. Ze sprong meteen in het diepe in 2015 toen ze haar familie en vriend vertelde dat ze vrouw wilde worden. Ze was toen 25 jaar oud en dacht dat ze toen haar vrouwelijke kant als man goed had verborgen.
Het is geen droevig verhaal, het is een goed verhaal. Het hoeft niet altijd verdrietig te zijn. “We zijn niet altijd getraumatiseerd, we zijn mensen. Gewoon mensen. We willen leven en we willen vechten.”
Ashley is vandaag 31 jaar, een transvrouw, lesbienne en sneakerliefhebber. Via Zoom hebben we de Brabantse Ashley ontmoet.
Interview met Ashley
SJ: Wanneer heb je ervoor gekozen om als vrouw door het leven te gaan?
A: In 2015 kwam ik voor het eerst uit de kast voor mijn familie en vertelde toen aan mijn vrienden dat ik vrouw wilde worden. Mijn familie reageerde heel goed, mijn moeder gaf me veel steun. Ze zeiden dat ze blij zouden zijn, wanneer ik blij was.
A: Met mijn vrienden had ik in het begin meer problemen. Ik zat in een groep met bijna alleen maar mannelijke vrienden en had altijd het gevoel dat ik bij hen een ‘echte man’ moest zijn. Maar achteraf had ik dat idee zelf groter gemaakt in mijn hoofd.
SJ: Wanneer wist je dat je een vrouw was?
A: Eerlijk gezegd weet ik dat al heel lang. Ik denk dat het begon toen ik in de groep 8 zat, toen ik ongeveer 12 jaar oud was. Mijn klasgenoten begonnen vrouwelijker te worden, door de puberteit. Ik was een beetje beledigd omdat ik anders was en altijd jaloers op de meisjes. Maar ik was veel te verlegen om dat tegen iemand te zeggen.
Sterker nog, ik vroeg destijds aan mijn oma wat ik moest doen om ook een rok te kunnen dragen. Maar daar ging ze niet op in. Ze behoorde tot een andere generatie en de tijd was ook anders. We hadden nauwelijks rolmodellen, er waren weinig transgenders in het openbaar.
Dus toen ik 14 was, begon ik mijn gevoelens te onderdrukken. Ik dronk en rookte wiet. Gewoon om mijzelf en het feit dat ik hier niet pas te vergeten. In 2012 zijn mijn grootouders overleden. Het raakte me zo hard en ineens waren alle gevoelens er weer. Hun dood opende mijn ogen: het leven is kort.
“Waarom zou ik een leven leiden dat anderen van mij verwachten. Het is mijn leven. Mijn keuzes. Ik hoef niet voor iemand anders te leven.”
In 2013 ging ik eindelijk naar het ziekenhuis en sprak met een therapeut. Een jaar later hadden ze een plek voor mij en begon ik een vrouw te worden.
Vandaag heb ik spijt dat ik niet eerlijk was tegen mezelf en de wereld. Als ik een tijdmachine had, zou ik zeker instappen en eerder de waarheid vertellen, zelfs als kind. Daarom deel ik mijn verhaal om anderen aan te moedigen.
SJ: Wat gebeurde er toen?
A: Ik begon met het nemen van hormonen in 2015, onderging een geslachtsveranderingsoperatie in 2016 en daarna kreeg ik mijn borstoperatie in 2017. Ook heb ik mijn baard en armhaar laten verwijderen met een laserbehandeling en haar getransplanteerd omdat ik een beetje kaal was. Ik nam ook spreeklessen zodat mijn stem vrouwelijker zou klinken.
“Het was het engste en meest pijnlijke wat ik ooit heb gedaan. Ik had ook complicaties omdat ik te snel te veel wilde. Maar hier ben ik en ik voel me nu compleet. Nu ben ik een normale vrouw.”
De verzekering nam de financiën over, maar ik voelde me daar alleen niet compleet mee. Iedereen is anders, daarom gaat iedereen zijn eigen weg en heeft daarom individuele (financiële) ondersteuning nodig. Geslachtsaanpassing, ja, maar alleen onder de voorwaarden van de verzekering en in dienst van het ziekenhuis.
Eén van de problemen is de monopolie van het ziekenhuis in Amsterdam. Het is het enige ziekenhuis in Nederland die geslachtsaanpassende operaties uitvoert en hierdoor kun je te veel betalen. Daarnaast worden veel fouten verdoezeld omdat de patiënt niets durft te zeggen. Ze zijn afhankelijk van de behandeling en willen daarom niets riskeren, ook al zijn ze niet tevreden met sommige stappen. Bovendien werkt er geen enkele transpersoon op de afdeling omdat ze niet de juiste beslissingen zouden nemen, zegt het ziekenhuis.
Het Nederlandse account @vugendermistreatment vertelt de verhalen van mensen die daar werden behandeld maar ook verkeerd behandeld.
De wachtlijst is ook gestegen van meer dan tien maanden bij Ashley tot ongeveer 18 maanden. Enerzijds is het verheugend omdat meer mensen zichzelf durven te zijn, maar actie moet worden gevolgd door actie. Meer ziekenhuizen, meer therapeuten, meer behandelingen. Ook hiervoor raadt ze een Nederlands account @damnhoneyhetboek aan. Het is voor haar erg belangrijk om aandacht te vragen voor deze onrechtvaardigheden.
Interview met Ashley: samenleving
SJ: Je zei dat je de druk van de samenleving als een zware last voelde. Hoe is het vandaag?
A: Ik heb veel geluk want ik heb nog niets meegemaakt. Geen afwijzing, geen spot, geen vijandigheid. Mensen keken me soms een beetje raar aan omdat ze het niet begrepen. Maar helaas ken ik ook mensen die al verschillende dingen hebben moeten meemaken.
Zoals ik ben, doe ik niemand pijn. Iedereen zou gewoon zijn eigen ding moeten zijn en kunnen doen. Laat mensen gewoon hun eigen leven leiden, het zijn jouw zaken niet en niemand hoeft een mening te hebben over de beslissingen van de ander. Laten we iedereen gewoon zijn zoals ze willen zijn.
Ik heb tot kort lange tijd in de mode-industrie gewerkt, voor mijn overstap naar Foot Locker. Ze zouden me hebben gesteund, maar tegelijkertijd zouden ze zich zorgen om me hebben gemaakt, ik zou gekwetst kunnen worden als ik in de winkel zou staan en klanten me zouden beledigen. Ik was toen vijf maanden werkloos en werkte aan mezelf: mezelf te accepteren, mijn vrouwelijke kant te laten zien en ervan te houden. Dat was wat ik wilde doen: stoppen met verstoppertje spelen.
Vandaag ben ik gewoon een vrouw. Zodra dat duidelijker werd, konden mensen me beter beoordelen en informeler ontmoeten. In mijn Tinder-profiel heb ik beide geprobeerd: met en zonder de associatie bij transgender. Toen ik later mijn matches vertelde wie ik ben, waren veel mensen eerst cool en verbraken toen het contact. Op de een of andere manier ging ik er eerst vanuit dat mannen me niet zouden willen. Ik probeerde mannen te daten, maar realiseerde me toen dat ik me op de lange termijn niets kon voorstellen. Vandaag zegt mijn profiel dat ik transgender ben en dat ik met vrouwen uitga.
Interview met Ashley: sneakers
SJ: Laten we van de grote liefde naar de ‘kleine’ liefde gaan, jouw liefde voor sneakers. Vertel eens.
A: Ja, het begon toen ik een kind was. In die tijd woonde ik bij mijn grootouders, van wie ik alleen sportschoenen mocht dragen. Ze geloofden dat sneakers slecht waren voor de voet en dus slecht voor de ontwikkeling. Dat maakte mijn liefde een beetje bitter, want iedereen mocht altijd kicks dragen. Toch heb ik altijd al sneakers gevraagd voor mijn verjaardag en voor kerst. Toen ik mijn eigen geld verdiende, droeg ik niets anders. Ik ben zelfs naar verschillende steden gereden en op zoek te gaan naar bijzondere sneakers.
Mijn hart ligt natuurlijk bij Nike. Toen ik klein was, werkte een vriend van de familie bij Nike en ik kreeg steeds kleine cadeautjes van hem. Nike-spelden of zoiets. Mijn favoriete modellen zijn de Jordan 1 Mid en High, AJ 4 en 5, Dunk Low en Dunk SB Low, de Air Max 1 en de Nike Huarache.
Nike Air Max 1 Premium 030 | 512033-030
Air Max 1 Premium ‘Strawberry Lemonade’ | CJ0609-600
Nike Air Max 1 Premium ‘Lemonade’ | CJ0609-700
Voor mijn outfits zet ik mijn schoenen graag in de spotlight. Dit omvat alle sneakers, ook degene die ik als man kocht. Ik hou vooral van prints, maar heb zowel donkere als lichte en opvallende kleuren. De AM 1 Elephant en ook de Dunk Elephant staan op mijn verlanglijstje.
>> Lees hier meer over de Atmos x Nike Air Max 1 ‘Elephant’ <<
Nog maar twee dagen geleden, kocht ik mijn eerste paar adidas. Ik was aan het winkelen en zag de Ozweego, maar legde hem eerst weer neer. Maar ik kreeg het paar niet uit mijn hoofd en daarom kocht ik het toch. Het doet me een beetje denken aan de Yeezy’s, waarvan ik – zelfs omdat ik Kanye niet mag – op een gegeven moment een paar wil hebben.
SJ: Vind je de sneakerscene inclusief (genoeg) of heb je een wens voor verbetering?
A: Wat ik echt stom vind, zijn de WMNS-releases, of de verschillen in heren- en damesmaten en kleuren in het algemeen. Als de merken het goede voorbeeld willen geven, kunnen ze in de toekomst gewoon een inclusieve maatvoering doen. Ik ken vrouwen met grote voeten en kleine voeten en ik ken ook mannen met grote en kleine voeten.
Beste Ashley, hartelijk dank voor het interview, je verhaal en je eerlijkheid. Wij wensen het beste voor je!
Check hieronder ook het interview met Puck: